یکی از متداول‌ترین مخالفت‌ها با نگرانی پیرامون هوش مصنوعی این است که «هوش مصنوعی در سطح انسان یا فراتر از آن غیرممکن است».
این یک ادعای غیرمعمول از سوی پژوهشگران هوش مصنوعی است و از زمان تورینگ تاکنون همین پاسخ را به نگرانی‌های فیلسوفان و ریاضی‌دانان داده‌اند. این ادعا که هیچ مدرکی پشتیبانش نیست، ظاهر اعتراف به این است که اگر هوش مصنوعی ابرهوشمند امکان‌پذیر می‌بود خطرات عمده‌ای در پی داشت. مثل این می‌ماند که راننده‌ای به مسافرانش بگوید «ما داریم به سمت پرتگاه می‌ریوم و ترمز ماشین بریده و کار نمی‌کند. اما به من اعتماد کنید، پیش از آن که به پرتگاه برسیم، بنزین‌مان تمام می‌شود و ماشین متوقف می‌شود!»
این ادعا نشانگر شرط‌بندی بی‌پروایی علیه نبوغ انسانی است. ما قبلا این شرط را بسته‌ایم و باخته‌ایم.
در ۱۱ سپتامبر ۱۹۳۳، ارنست راترفورد، فیزیکدان پرآوازه، با اطمینان کامل گفت «هر کس از تبدیل این اتم‌ها انتظار منبع توان داشته باشد، حرف پوچ و چرندی می‌زند.» در ۱۲ سپتامبر ۱۹۳۳، لئوسیلارد واکنش زنجیره‌ای هسته‌ای با القای نوترون را اختراع کرد و چند سال بعد چنین واکنشی را در آزمایشگاهش در دانشگاه کلمبیا نشان داد. او نشان داد که شکافت هسته‌ای به واکنشی زنجیره‌ای می‌انجامد. سیلارد در خاطراتش نوشته است: «ما همه چیز را خاموش کردیم و به خانه رفتیم. آن شب، هیچ شکی در ذهن من وجود نداشت که دنیا به سوی غم و اندوه روان شده است.»
استوارت راسل (Stuart Russell)، استاد دانشگاه برکلی، نویسنده معروف کتاب‌‌های هوش مصنوعی
منبع: کتاب تراوش‌های ذهنی، ۲۵ شیوه نگرش به هوش مصنوعی، فصل ۳
نوشته جان بروکمن، ترجمه استاد گرامی ابراهیم نقیب‌زاده مشایخ
دیدگاهتان را بنویسید