درد مشترک (۳)

با تشکر از عزیزانی که در هم‏اندیشی موضوع “درد مشترک” شرکت کردند، ادامه نظرات دوستان را در زیر آورده‏ام.

علی:
… اما در مورد نوشته آقای نوذری به نظرم به نکات درستی اشاره کرده اند. مخصوصا آنجا که نوع تفکر را در شرکت نرم افزاری کارگاهی دانسته اند و صنعتی شدن آن را خواستار شده اند را بسیار درست می دانم.
به نظرم می توان به راه حل ها و پیشنها ها این را هم افزود که نهادهایی وظیفه استاندارد سازی برخی مفاهیم را به عهده گیرند و بر تولیدات شرکتهای نرم افزاری نظارت مستمر داشته باشند. صنعت نرم افزار نیز مانند هر صنعت دیگری باید ارزیابی شودف نه بر اساس درآمد و یا بر اساس تعداد نیروی انسانی. بلکه بر اساس محصولی که تولید می کند که چقدر منطبق بر این استاندارد هاست.
امیدوارم به زودی این راهکارها تکمیل شود و به یک جمع بندی نهایی در این زمینه برسیم.
همین!

پویا:
مواردی که مطرح شد همگی درست و باید هستند و علاوه بر آنها من دلیل دیگری که برای عدم توانایی تبدیل تولید کارگاهی به تولید صنعتی می بینم آن است که نرم افزار در کشور ما در صنعت و امور مشتریانش -مخصوصا دولت -نقش کلیدی و حیاتی ندارد چرا که سطح دانش آی تی پایین بوده و در مقابل استفاده از آن همیشه مقاومت وجود دارد واین خود زمینه ساز از اولویت افتادن پارامتر کیفیت در نرم افزار برای رقابت میشود -به جای آن رانت معیار اصلی بازار است-که این نیز خود منجر به عدم نیاز به آموزش نیروی انسانی،تعهد متقابل و حداقل میان مدت بین سازمان تولید کننده نرم افزار و نیروی انسانی آن،عدم نیاز به افزایش هزینه های تولید با کار استاندارد و سیستماتیک و… می گردد .خلاصه من فکر میکنم تا زمانی که بزرگترین مشتری بازار نرم افزار ایران دولت با مدیریت غریبه با آی تی و با اینرسی سکون متمایل به روشهای سنتی است انگیزه ای برای استاندارد سازی و سایر پارامتر های مهندسی نرم افزار برای تولید نرم افزار وجود ندارد ،چراکه برای این مشتری اصلی م ا نرمافزار نه تنها مولد یک ارزش افزورده و چراغ راه مدیریت نیست بلکه مانع و ابزاری لوکس و دست پاگیر در سازمان است.بای مثال چند سازمان می شناسید که بخش عظیمی از کارکنانش از وجود نرمافزارهای جاری سازمان ننالندو آنها را دست و پاگیر ننامند و یا جنذ سازمان را می شناسید که از دادهای نرم افزارهایشان برای شنات بیشتر و وضعیت ساازمانشان اطلاعات و از آن دانش تولید کنند؟

بهروز:
من نیز با نظر آقای نوذری در مورد آغاز یک حرکت تدریجی و نرم موفق هستم و باید قبول کنیم که تغییر یک فرآیند تدریجی و زمانبر است که در بحثی که قبلا در مورد نیروی انسانی با آقا پویا داشتم به آن اشاره کردم.
اما سخنان آقا پویا فکر کنم خیلی واقع بینانه و از روی تجربه باشد چون من خودم یکبار درگیر کاری شدم و دیدم که یک مدیر سنتی و البته همه کاره یک سازمان دولتی چگونه مانع شکل گیری یک سیستم جامع و بروز در آن سازمان شد و یک مدیر جوان و خوشفکر در زمینه آی تی را چگونه بایگوت کرد.
اما من یک سوال از آقای واحد و بقیه دوستان داشتم به نظر شما چه نهادی و یا چه کسانی باید استاندارد سازی ها را انجام دهند؟ مدیران ارشد کشور! باز یک مثال می زنم مثلا وزیری که سرعت ۵۶ را برای اینترنت در ایران مناسب می داند یا همکار بغل دستی اون فرد. آیا آنها واقعا به این چیزها فکر می کنند؟ جواب من نه است، چون اکثر مدیرانی که در راس قرار دارند همانطور که آقا پویا هم اشاره کرده اند با این موضوع غریبه و نا آشنا هستند. (استاد واحد من چندتا سوال دیگر دارم که بعدا می پرسم چون در اکثر نوشته های شما من اول متن چند تاسوال در ذهنم مطرح می شه ولی تا آخر متن به اکثر سوالاتم پاسخ داده می شه)

گزیده: