سلامی دوباره

به همه دوستان عزیزم درود می‏فرستم و بابت اینکه نگرانشان کردم، از تک تکشان می‏کنم.
در چند هفته اخیر، به دلیل انجام امور شغلی، هم فرصت کافی برای نوشتن نداشتم و هم تمرکز لازم. همه این تجربه را داشته‏ایم که وقتی چرخ‏دنده‏های زندگی از نظم خارج شوند، برگرداندن آنها به نظم پیشین، اصلاً کار ساده‏ای نیست. این به آن معنا نیست که خیلی منظم هستم. بلکه بدین معنی است که آن بی‏نظمی پیشین (و قابل تحمل) نیز از بین رفته بود.
در این مدت دلم برای وبلاگ و دوستانم خیلی تنگ شده بود. شاید این هم نوع جدیدی از دلتنگی است: سایبردلتنگی.

گزیده:
یاد دارم که در ایام پیشین که من و دوستی چون دو بادام مغز در پوستی صحبت داشتیم، ناگاه اتفاق مغیب(غایب شدن) افتاد. پس از مدتی که باز آمد، عتاب آغاز کرد که تو درین مدت قاصدی نفرستادی. گفتم:دریغ آمدم که دیده قاصد به جمال تو روشن گردد و من محروم.
گلستان سعدی، باب پنجم، حکایت هشتم