شرکتی که بالاخره ورشکست شد

دوست عزیزم آقای علی عبداللهی مطلبی در وبلاگشان با عنوان “شرکتی که بالاخره ورشکست شد” قرار داده‏اند که خواندنش واقعاً هر انسانی را آزرده می‏کند. از آنجا که وضعیت روحی دوست علی، کاملاً برایم قابل لمس بود(چرایش بماند!)، نزدیک بود زار زار گریه کنم . به خصوص با این جمله که:
“این بار که پیش دوستم بودم میگفت : میروم یک دانشگاه و میشوم هیئت علمی و درس می گویم. شاید دانشجویانم روزی لذت کار فنی کردن را بهتر بچشند و به آنچه خود آرزویش را داشتم،برسند.“

گزیده:

ببار ای ابر بهار
ببار ای بارون ببار
با دلم گریه کن خون ببار
در شبای تیره چون زلف یار
بهر لیلی چو مجنون ببار ای بارون